Doubts - Rozdział II

   Gdy tylko Frank przekroczył próg  pomieszczenia, jego wzrok padł na dużą, obitą zielonym pluszem kanapę, stojącą niemal na samym jego środku. Przeciągnął się, ziewając przy tym i z lubością się na niej rozsiadł. Uśmiechnął się, mając świadomość, że czeka go chwila ciszy i spokoju po całym dniu harówki.  Spod przymrużonych powiek przyglądał się lokum, które zostało urządzone w iście killjoysowym stylu.  Pełniło jednocześnie funkcję salonu, świetlicy i sali konferencyjnej, więc musiało być obszerne, by cała społeczność zamieszkująca skromne mury tej placówki mogła się tam bez problemu pomieścić. We wszystkim dominowały wyraziste, ostre barwy, niekoniecznie ze sobą współgrające, ale tworzące przyjemną aurę. Każdy czuł się tam dobrze.  Proste meble, niegdyś w kolorze drewna z jakiego je wykonano, teraz były pomalowane farbami we wszystkich kolorach tęczy.  Framuga drzwi została obklejona najróżniejszymi fotografiami. Na ścianach uczniowie stworzyli grafficiarskie dzieła  ukazujące hasła organizacji do której wszyscy należeli. „WE DO IT NOW AND DO IT LOUD” głosił napis nad dużym telewizorem plazmowym wiszącym na ścianie naprzeciwko okna. To motto zawsze bawiło Franka. Przecież on i Gerard zawsze właśnie TAK to robili, a to, że w jego spaczonym umyśle pojawiały się skojarzenia nie było już jego winą. Z karniszów i żyrandola zwisało kilka szali boa, z których sypały się piórka przy każdym podmuchu wiatru. Sufit wyglądał, jakby ktoś obrał go sobie za cel, grając w paintball’a i w sumie Frank by się nie zdziwił, gdyby naprawdę tak było. Właściwie tylko podłoga zachowała swój dawny, mahoniowy kolor, a wszystko tylko dlatego, że Danger  Glory, kobieta odpowiedzialna za szkołę, tego przypilnowała. Była czymś w rodzaju pani dyrektor i zdarzało jej się budzić respekt nawet w najbardziej zbuntowanych osobnikach.  Na panelach leżał puchaty dywan w kolorze chabrów, na którym lubili wylegiwać się uczniowie, dookoła zostały porozrzucane gigantyczne poduszki i pufy we wszystkich barwach, jakie tylko ludzkie oko jest w stanie rozpoznać. W samym środku tego wszystkiego, tuż obok kanapy na drewnianym stoliczku stało stare radio lampowe, którego używali przy ważnych wydarzeniach. Ogólnie rzecz biorąc, całość sprawiała wrażenie, jakby tęcza wybuchła w środku domu. Każdy, kto kiedykolwiek pojawił się w tym miejscu wniósł jakiś wkład do jego wyglądu i pozostał tam już na zawsze. 

    Mężczyzna ziewnął po raz kolejny, tłumiąc w sobie chęć na krótką drzemkę. Nie mógłby sobie na nią pozwolić. Nawet gdyby powieki same mu opadły, a jemu udałoby się jakimś cudem dostać do krainy Morfeusza i tak za chwilę zostałby brutalnie przywrócony do rzeczywistości przez bandę dzieciaków wpadających do sali. Trzeba było spać w nocy, a nie baraszkować z Gerardem – wyrzucał sobie w myślach, jednak po chwili dał sobie mentalnego kopa w dupę. No bo jakim cudem mogło mu coś takiego przelecieć przez głowę? Nie zamieniłby czułej nocy spędzonej ze swoim ukochanym nawet na całą dobę głębokiego, pokrzepiającego ciało i umysł snu. Porównywanie czasu spędzonego z Wayem do czegokolwiek innego było jak porównywanie jabłecznika babci Iero z takim zwykłym, kupionym w supermarkecie i zapakowanym w plastikowe opakowanie. Po prostu nie miało racji bytu.

   Utkwił swój zmęczony wzrok w zegarze, którego wskazówki pokazywały że za piętnaście minut wybije piąta po południu, czyli równocześnie godzina, o której Doctor miał nadać specjalny komunikat. Za chwilę powinni zacząć schodzić się ludzie, niczym niezmącona cisza zostanie przerwana.

   Nie żeby Iero nie lubił tego miejsca, oraz specyficznej aury i radosnego gwaru, które je otaczały. Wręcz przeciwnie, czuł się tam świetnie. Bez problemów dogadywał się z młodzieżą, może to była kwestia tego, że on sam wcale nie tak dawno jeszcze do niej należał. Był najmłodszy z całego oddziału, dlatego też dzieciaki bardziej traktowały go jak przyjaciela i powiernika, niżeli nauczyciela, którym z resztą nie był. Nie prowadził żadnych zajęć, po prostu kręcił się po campusie otoczony wianuszkiem osób, które miały ochotę posłuchać tego, co ma do powiedzenia na temat walk z BL/ind’em i wielu innych rzeczy. Ciekawość młodych killjoysów nieco go przerażała. Byli bardzo zapaleni do walki. Najbardziej by się ucieszyli, gdyby Frank od razu wziął ich do głównej siedziby i pozwolił postrzelać do draculoidów. Tak naprawdę jednak miał pewność, że do końca nie wiedzą, w co się pakują. A on chciał jak najlepiej ukazać im prawdziwe oblicze wojny. Wytłumaczyć, że to nie tylko zwycięstwa, ale też i bolesne porażki i straty w ludziach. Nie pojmowali tego, że każde z nich może nie wrócić.

   Z ociąganiem podniósł się z kanapy, chwycił jedną z poduszek leżących na panelach i rzucił ją tuż przy samym radioodbiorniku. Po chwili usiadł na niej, uruchamiając stary sprzęt. Kręcił pokrętłami, starając się znaleźć pożądaną stację i ustawić odpowiednio głośność. W końcu na nią trafił. Od razu można było poznać, że ta rozgłośnia różni się od innych. Gównie dlatego, że leciała na niej dobra muzyka. Na ustach Franka pojawił się uśmiech, kiedy tylko jego uszy wychwyciły dźwięki gitary w I Never Told You What I do for a Living. Automatycznie ułożył ręce tak, jakby trzymał w nich gitarę. Jego palce przesuwały się po niewidzialnych strunach, kiedy głęboko w swoim umyśle wygrywał dźwięki doskonale przez siebie znanej melodii. Wyobraził sobie siebie miotającego się po scenie ze swoją ukochaną Pensy w ramionach. Po jego czole spływał pot, mokre kosmyki włosów kleiły się do twarzy, jego usta wykrzywiały się w szerokim uśmiechu kiedy raz po raz wykrzykiwał fragmenty tekstu. Gdzieś obok mignęła mu sylwetka Mikey’ego, który wczuwał się w grę na basie. Reszty zespołu nie widział, ale czuł ich obecność. I słyszał perfekcyjny w każdym calu, pijany głos Gerarda. Gdzieś z przodu tłum krzyczał każde pojedyncze słowo razem z nim. Przez chwilę znów był sobą. Znów był szalonym Frankiem Iero, chłopakiem spełniającym swoje szalone marzenia, a przy okazji marzenia innych. I wtedy piosenka się skończyła a cały czar prysł. Powtórnie znalazł się na podłodze salonu w szkole killjoysów, ubrany w kolorowe ciuchy, otoczony złem, jakie rzuciło się na głowę całemu światu. Jednego był pewien, tęsknił do  dawnego życia. Z głośników popłynęła kolejna melodia, również znana Frankowi, jednak nie miał ochoty na zgadywanie jej tytułu.

   Usłyszał ciche odchrząknięcie po swojej lewej stronie. Obrócił się gwałtownie i dostrzegł burzę loków swojego przyjaciela, który stał wpatrując się w niego smutnym, zmęczonym wzrokiem.

- Słyszałeś ją? – zapytał cicho młodszy mężczyzna.

   Ray skinął głową.

- Nie sądziłem, że jest aż tak perfekcyjna – stwierdził po chwili nieco łamiącym się głosem. Cóż, głos Iero pewnie zabrzmiałby nie lepiej, jeżeli tylko spróbowałby użyć go głośniej.

- Chyba zawsze była – rzekł pewnie, zaskakując samego siebie. – Po prostu wcześniej żaden z nas tego nie dostrzegał. Brakuje mi tego, Jet.

- Mnie również . – Dla obu temat był niesamowicie trudny, dlatego Toro postanowił go zmienić, by nie pogarszać ich i tak beznadziejnych nastrojów.  – Jak myślisz, czemu Doctor chce ściągnąć wszystkich killjoysów przez radioodbiornik? – zapytał.

- Dobre pytanie – Frank pokiwał głową. Zaczął się zastanawiać nad różnymi ewentualnościami. Czuł na sobie spojrzenie Raya, który najwyraźniej był ciekaw jego opinii. Jednak każda z myśli, która przychodziła mu do głowy nie wróżyła nic dobrego. – Wiesz, chyba wolę o tym nie myśleć. Zaraz sam to wyjaśni.

 - Byle zrobił to szybko. -  Mężczyzna rozłożył się na puchatym dywanie, ukrywając twarz w jednej z poduszek tak, że całą jego głowę zakrywały długie, kręcone włosy. - Padam na ryj –  jęknął, nieco zagłuszony przez materiał.

   Frank obrócił się w jego stronę i szczerze roześmiał. Ray Toro w stanie totalnego wycieńczenia był zdecydowanie ciekawym i niecodziennym widokiem.  Iero postanowił dać mu nieco odsapnąć. W końcu jeszcze nie tak długą chwilę temu sam przysypiał na kanapie, chociaż niczego męczącego nie robił. Jego przyjaciel  prowadził zajęcia na strzelnicy z grupką rozbieganej młodzieży, która dodatkowo stawała się niebezpieczna, kiedy dostawała do rąk rayguny. Pilnowanie ich wymagało wiele refleksu i cierpliwości i nikt się specjalnie do tego nie palił, dlatego często musieli wymieniać się prowadzonymi zajęciami praktycznymi.

   Do salonu wpadło kilku uczniów z puszkami zimnych napojów w dłoniach i zajęli miejsce na drewnianej podłodze. „Hałaśliwi” wydawało się Frankowi niewystarczająco mocnym określeniem, ale postanowił przymknąć na to oko. W gruncie rzeczy cieszył się, że ludzi dookoła nie męczą takie ponure myśli jak jego samego.  A było się czym martwić. Działo się źle, każdy z nich był poszukiwany i lepiej żeby nie wychylał nosa poza teren obozu. Jak najdalej od Battery City i jak najdalej od Korse. Ale jednocześnie też jak najdalej od  Missile Kid. Z jej stratą każdemu z nich było trudno się pogodzić. Dr. Death Defying kazał im się trzymać od tego z daleka dla ich własnego bezpieczeństwa, ale wiedzieli, że to nie wszystko. Był nimi zawiedziony. Wcześniej im ufał, wierzył, że powierza małą Grace w dobre ręce. Jak bardzo musieli go zawieść? Nie byli pewni, co tak niezwykłego było w tym dziecku, jednak stanowiła dla nich klucz otwierający drzwi do wygrania wojny. Klucz, który właśnie przepadł, dostał się w ręce wroga przez ich własną głupotę. 

   W końcu postanowił odpuścić sobie myślenie. Jeśli szło o takie sprawy nie wychodziło mu to najlepiej. Rozejrzał się po pomieszczeniu, które zdążyło się już niemal całkowicie zapełnić. Jednak wśród zebranych nie dostrzegł czerwonej czupryny swojego chłopaka, której wypatrywał. Co więcej, nie było również Mikey’ego.

- Wszystko okay? – podskoczył na dźwięk damskiego głosu tuż obok swojego ucha. – Nie wyglądasz najlepiej – Plague Muffin uśmiechnęła się do niego, ukazując przy tym dwa rzędy śnieżnobiałych zębów.

- Tak. Po prostu… - nie wiedział, jak wyjaśnić swoje obawy. I czy w ogóle powinien się za to zabierać. Mimo tego, że kobieta, z którą właśnie miał styczność była niesamowicie szczerą w swoich działaniach i godną zaufania przyjaciółką, sprawa nie należała bezpośrednio do niej. – Po prostu się martwię tym, co możemy usłyszeć.

   Plague  odgarnęła ciemnobrązowe włosy z twarzy.

- Dlaczego z góry zakładasz, że będzie to coś złego, hę? – nie przestawała się uśmiechać. Frank zazdrościł jej tej pogody ducha, którą wręcz emanowała.

- Niczego nie zakładam. Ale zdarzyć się mogło wszystko – dziewczyna pokiwała głową ze zrozumieniem. – Słuchaj, przypilnujesz sprzętu? – spytał.

- A ty gdzie? – jej spojrzenie mówiło, że nie ma najmniejszej ochoty  spędzać czasu przy radioodbiorniku. Jednak widząc minę Franka szybko się zgodziła. 

   Chłopak tymczasem przeniósł się na dywan koło pochrapującego Raya, ukradkiem rozglądając się za braćmi Way. Zegar wiszący na ścianie obwieszczał właśnie, że zbliżała się godzina piąta po południu. Szturchnął przyjaciela w ramię.

- Look alive, Killjoys! – z głośników wydobył się wszystkim doskonale znany głos, przerywając trwającą akurat piosenkę i uciszając wszystkich zgromadzonych. Toro zerwał się do pozycji siedzącej, przecierając oczy. – Pewnie zastanawiacie się moi drodzy, po co was tu wszystkich zgromadziłem. Miałem swoje powody – Frank wsłuchiwał się w głęboki, radiowy głos Doctora z coraz większym napięciem. Wszyscy obrócili głowy w stronę drzwi, kiedy wparowały przez nie Cat i Green, rozmawiając głośno. Opierająca się o ścianę Danger Glory od razu kazała im się zamknąć i zająć miejsca, a one, wyjątkowo potulnie, posłuchały zaleceń kobiety. Wszyscy wyczekiwali z zapartym tchem, co ich przywódca ma do przekazania. – Chciałbym od razu was uspokoić i przykro mi, że nie mogę tego zrobić. Jak wszyscy wiecie, ostatnimi czasy miała miejsce okropna tragedia. Przez naszą nieuwagę i banalne błędy jedyna nadzieja, wszystkim wam znana Missile Kid dostała się do niewoli BL/ind’u. Właśnie tego dotyczy sprawa – Defying zrobił pauzę. Słychać było ciche rozmowy, bardziej przypominające brzęczenie roju os, niż rzeczywiście wypowiadane słowa. Killjoysi wymieniali się spekulacjami dotyczącymi zdarzenia, jednak głos z radia uparcie milczał, jakby chciał dać im do zrozumienia, że mają się przygotować. – Trzy dni temu pojawiła się szansa na odbicie naszej małej przyjaciółki – ciągnął dalej. – Nie wspominałem o tym, bo miałem podejrzenia co do tego, że stacja, z której w tej chwili korzystamy jest podsłuchiwana. Teraz już jesteśmy bezpieczni, więc mogę wam to powiedzieć. Został wysłany oddział składający się z zapewne zwanych wam killjoysów…

- Bardzo się spóźniliśmy? – do pomieszczenia wpadł zdyszany Mikey, a tuż za nim Gerard. Ten drugi od razu odnalazł wzrokiem swojego ukochanego i posłał mu ciepły uśmiech.

- Cicho tam! –  warknął Wolf.

   Nowi przybysze stanęli w pobliżu drzwi wejściowych, skupiając się na komunikacie.

- Ich ciała zostały porzucone przy głównej drodze – przez zamieszanie wywołane pojawieniem się braci nikt nie usłyszał wcześniej wypowiedzianych słów, jednak nie trudno było się domyśleć tego, co mogło się zdarzyć. Ton Doctora wskazywał tylko na jedno. – Powinniście wiedzieć, że zostali zamordowani w wyjątkowo okrutny sposób. Rany świadczą o tym, że byli torturowani, jednakże wątpię, by z któregokolwiek udało się coś wycisnąć. Gdyby tak się stało, już dawno zostalibyśmy zaatakowani. Pozwólcie, że wymienię imiona piątki zabitych: Gohsted Punk, Crazy Monkey, Dark Paradise, Nuclear Winter oraz Radioactive. Każdy z nas przysiągł że będzie walczyć, a jeśli zajdzie taka potrzeba, to odda życie by pokonać Korse. Oni to zrobili i zginęli jak przystało na prawdziwych bohaterów. Uczcijcie ich pamięć w sposób, jaki uznacie za stosowny. Missile Kid pozostała w niewoli, a my musimy postarać się ją odzyskać. To wszystko. Nie załamujcie się, moi kochani Killjoysi. Jeszcze nie wszystko stracone.

  Po tych słowach radio zatrzeszczało i  zapadła głucha cisza. Nikt nie był w stanie jej przerwać, wydobywając z siebie jakiekolwiek słowa. Można by odnieść wrażenie, że wszyscy nawet przestali oddychać.

- Cholera jasna! – dłoń Party Poisona z łoskotem uderzyła o blat komody, o którą się opierał. Głowy zebranych automatycznie odwróciły się w jego stronę. Z jego oczu dało się wyczytać tylko dziką furię. Mężczyzna odwrócił się i wybiegł z pomieszczenia. Jego podświadomość wręcz krzyczała, że to wszystko jego wina.

________________________________________________________________________

początek mi się podoba, końcówka to jednym słowem porażka. nie wiem co się dzieje. nie podoba mi się to opowiadanie, ani sposób, w jaki je piszę. nie umiem wyjaśnić, dlaczego. ale mimo wszystko postaram się doprowadzić je do końca. potem chyba skrobnę coś autorskiego, bo takie coś znacznie lepiej mi wychodzi niż jakiekolwiek fanfiction. niektórzy pewnie pamiętają "Listy do zmarłego przyjaciela". chciałabym się nimi zając  ale mam też w planach kilka shotów. zobaczymy. 

w niedzielę wieczorem wyjeżdżam, więc przed 8 sierpnia nie spodziewajcie się tutaj niczego nowego. no chyba, że mnie jakaś super wena natchnie i będę przez nią zmuszona do opublikowania czegoś. 

tymczasem zapraszam na bloga. będę go prowadzić wspólnie z Zombies, z którą wręcz uwielbiam pisać głupoty i nie tylko  <3 

xoxo