I See Fire

"And if we should die tonight,

We should all die together

Raise a glass of wine

For the last time."

Ed Sheeran - I See Fire  

        Patrzę na płomienie. 

        Nie byłoby w tym nic dziwnego. Przecież ogniska rozpalane są prawie każdego wieczoru. Tyle, że tym razem nie jest to zwykłe ognisko. Zależy, kto co jak odbiera. Bo może, teoretycznie, ktoś tam, na górze, patrzy na to, co ja i widzi po prostu ognisko. Płomienie rozpalone dla zabawy. 

        Jednak ja widzę płonącą osadę. 

        Widzę, jak jaskrawe języki trawią kawałek po kawałku miejsce, które przez jakiś czas zdołałem nazywać domem. Iskry buchają wysoko na tle ciemnego, bezgwiezdnego nieba, tworząc piękny i zarazem makabryczny obraz.
        Słyszę krzyk.
        I to nie jeden. Setki głosów łączą się ze sobą w jeden, przerażający skowyt. Niczym głos monstrum z koszmaru, który przyśnił mi się w dzieciństwie.
        Mijają mnie ludzie.
        Niektórzy próbują pociągnąć mnie za sobą w bezpieczne miejsce, inni patrzą z politowaniem, większość jednak nie zwraca na mnie uwagi. Nie czuję się pokrzywdzony, to dla mnie żadna nowość. Lepiej sobie wyobrazić, że oni po prostu rozumieją. Rozumieją i akceptują to, że chcę tam stać i patrzeć na płomienie.
       Nie czuję się bezpiecznie, ale nie boję się. Wiem, że nie mam czego. Człowiek, który przemierzył Tartar tylko po to, by spojrzeć w oczy Miłości w najprawdziwszej postaci nie może bać się Śmierci. Jest niczym wielkim w porównaniu z tym, czym jest moje życie.
        Nigdy nie było takie, jak oczekiwałem. Z biegiem czasu nawet przestałem się łudzić, że cokolwiek się zmieni. Pragnąłem, by kiedyś to wszystko się ułożyło, jak kawałeczki puzzli, a cały obrazek, sens tego wszystkiego, ukazał się w mojej głowie. W głębi serca nadal tego pragnę. Ale znam granice nieosiągalności.
       Widzę płomienie.
       Chciałbym w nich utonąć. Myślę, że nie byłby to zły sposób na opuszczenie tego świata. Ich dotyk, pewnie równie palący, co Jego dotyk, byłby wspaniałym dowodem na to, że wciąż żyję.
       Brak mi punktu zaczepienia.
       Kiedy patrzę w płomienie, przestaję myśleć. Jakby do mnie krzyczały, zagłuszając myśli. To by nie było złe - pozbyć się tych wszystkich rzeczy, obijających się o moją czaszkę. Myśli, które sprawiają mi fizyczny ból, tak samo, jak Jego widok.
       Powinienem się ruszyć.
       Nie mogę tu zostać, patrząc w ogień. Nie ważne, jak bardzo jest to dla mnie zbawienne.
       Więc obracam się, zostawiam płomienie za swoimi plecami.
       To przecież Obóz Herosów, tu nie ma rzeczy, której nie dałoby się naprawić, potrzeba tylko czasu, by ze zgliszczy i popiołu wyrosło nowe tętniące życiem miejsce.
       Tym właśnie różni się on od mojego serca, w którym płonie ogień.
     

________________________________

        Witam w 2014. 

       Miniony rok nie był dla mnie zbyt łaskawy, szczególnie w okresie od września do połowy grudnia. Bywało naprawdę źle, dlatego z całego serca pragnę podziękować kilku wspaniałym osóbkom, które były przy mnie w tym czasie obecne. Nie odczuwam potrzeby wymieniania Was z imion, ale wierzę, że jeżeli chociaż część to przeczyta, zrozumiecie, że właśnie o Was chodzi. Musicie wiedzieć, że jesteście niesamowici. Hej, w końcu to nie lada wyczyn, znosić mnie na kacu moralnym!
       Więc życzę zarówno Wam wszystkim, jak i sobie,  by ten nowy rok był lepszy od minionego.

        Mam za sobą całkiem miłego Sylwestra spędzonego w gronie kilkorga przyjaciół na graniu w karty, gry planszowe i oglądaniu filmów. Mam nadzieję, że spędziliście ten wieczór równie przyjemnie.

       Przez całą przerwę świąteczną nie miałam czasu ani możliwości, by pisać. Może to kwestia tego, ze przez cały tydzień cisnęłam z kuzynem i kolegą w planszówki i karty, resztę czasu kuzyn zajmował komputer, a ja starałam się nadrabiać zaległości w czytaniu książek. Tak, piję do tego, że nie napisałam nic, poza tym pseudo percico. Mam ostatnio jakąś tendencję do pisania rzeczy z widocznym przerostem formy nad treścią. To coś zalicza się do tejże właśnie grupy. W dodatku błędów praktycznie nie sprawdzałam. Wybaczcie, Mountain wrzucę najszybciej, jak się będzie dało.
        Dziękuję Wam za ilość komentarzy pod ostatnim postem. Nawet nie macie pojęcia, jakie to przyjemne. Aż serducho rośnie.
        Chciałabym zwrócić uwagę na to, ze blog ma już pół roku i jak na razie całkiem nieźle funkcjonuje. Jestem z tego powodu cholernie dumna. Staram się pisać, staram się w tym uczestniczyć i utrzymać go przy życiu. Już dawno nie wytrzymałam tak długo w jednym miejscu, a mogę Was zapewnić, że nigdzie się nie wybieram. Dobrze mi tu, z Wami.
       Mam trochę zaległości w komentowaniu. Postaram się je nadrobić przez najbliższe dwa dni (Tak, zaliczam się do tych farciarzy, którzy 2 i 3 stycznia nie idą do szkoły. Jak to mówią, głupi ma szczęście).
       Cóż mi pozostało? Jeszcze raz dziękuję, życzę szczęśliwego nowego roku.
       Love always,
       Thalia 

        

  

RYCZING SO HARD

        Właśnie zepsułam/zepsuł się mój laptop. Nie jestem pewna, jak do tego doszło, ale nie mogę go uruchomić. Prawdopodobnie będę musiała oddać go do serwisu. Jeżeli nie utracę wszystkiego, co tam miałam poślizg z Mountain i całą resztą będzie niewielki, góra tydzień. Jednak jeżeli laptop zostanie całkiem wyczyszczony, będę musiała się za to zabrać od nowa. Na razie jestem skazana na telefon i komputer moich rodziców, do którego mam ograniczony dostęp. Życzcie mi powodzenia ;___;