Krok po kroku

And i can't tell if you're laughing.

Between each smile there's a tear in your eye.

There's a train leaving town in an hour,

It's not waiting for you and neither am I.
- Rise Against - Paper Wings 

_____________________________________

        Tego ranka Derek Hale po raz pierwszy od dłuższego czasu poczuł, że naprawdę żyje. I gdyby ktoś zapytał, z pewnością zaprzeczyłby, że miało to coś wspólnego ze Stilesem. Jednak tak się składa, że wilkołak nigdy nie był zbyt wylewny pod względem swoich uczuć, a faktem było, że cały jego dobry nastrój płynął z tego skulonego na kanapie w jego salonie ciała.

        Chłopak był pogrążony w głębokim śnie. Derek nie był pewien kiedy i w jaki sposób Stylinski wślizgnął się do jego domu nie włączając alarmu i tym samym nie budząc właściciela, ale wolał zostawić to w spokoju. Liczył się tylko fakt, że przyszedł właśnie do niego. Nie do swojego najlepszego kumpla, Scotta, nie do Lydii, swojej wielkiej miłości, tylko do NIEGO.  Hale zdawał sobie sprawę z tego, że tak naprawdę nigdy nie zasłużył na jego sympatię. Zawsze traktował go dość oschle, z dystansem. Nawet kiedy któryś już z kolei raz ratowali się nawzajem z opresji. Taki był układ. Niespisana umowa, którą obaj zdawali się doskonale znać i przestrzegać. Ale pod tym wszystkim kryło się ogromne zaufanie i troska.

        Derek nigdy tak o tym nie myślał, ale wszystko stanęło przed nim jasno i klarownie w momencie, w którym im wszystkim wydawało się, że stracą Stilesa. Pojął, skąd owa troska i chęć chronienia chłopaka się bierze. A brała się z głębi jego serca, które przez wielu uważane było za niezdolne do jakichkolwiek ludzkich uczuć. To nie tak, że Derek po prostu z dnia na dzień się w nim zakochał. Nie zakochał się w ogóle. To raczej wyglądało, jakby mimo całej niechęci do siebie stali się przyjaciółmi. A potem… cóż, Derek doszedł do wniosku, że kochał Stilesa dużo dłużej zanim zdał sobie z tego sprawę.

        Mężczyzna z uśmiechem na ustach przemierzył cały salon by dotrzeć do połączonej z nim kuchni. Starając się zachować ciszę, nastawił wodę na kawę i wyjął z kredensu duży kubek ozdobiony obrazkiem Czerwonego Kapturka ciągnącego na smyczy Złego Wilka. Dostał go któregoś roku na urodziny od swojej siostry. Zawsze bawiło go to, co Laura chciała mu przekazać poprzez ten prezent. On był tym Wielkim Złym Wilkiem. A Czerwony Kapturek to po prostu ktoś, kto pociągnie go za sobą. Ktoś, komu pozwoli się przypiąć do smyczy i będzie mu wierny. Derek wątpił, że kiedykolwiek spotka kogoś, dla kogo będzie skłonny do czegoś takiego. W końcu był Alfą, a poza tym, cenił sobie wolność.

        Spojrzał w kierunku salonu, upewniając się, że Stiles nadal tam jest i wyciągnął jeszcze jeden kubek. Do obu nasypał kawy i zalał wrzątkiem. Ustawił kubki na ławie przed kanapą na której spał nastolatek po czym wrócił się po cukierniczkę i dwie łyżeczki. Doprawił swój napój tak, że prawie stracił smak kawy i rozsiadł się z nim na fotelu, z którego mógł bez przeszkód obserwować swojego gościa.

         Derek wziął do ust łyk słodkiego, gorącego płynu, parząc sobie przy tym język.

        Stilinski przekręcił się na kanapie tak, że wilkołak mógł patrzeć na jego twarz. Wciąż pozostawała blada, ale sińce wokół oczu znacznie zmalały. Wyglądał znacznie lepiej niż w momencie, w którym udało im się z niego wydobyć Nogitsune. Stiles znów ściął włosy na jeża i wrócił do noszenia koszul w kratę, jakby chciał odgrodzić się od fragmentu swojego życia, w którym zaszły tak drastyczne zmiany i powrócić do tego, co było wcześniej.

        Chłopak poruszył się po czym otworzył szeroko oczy, jakby czuł taksujące go spojrzenie.

        - Nie chcę wiedzieć, jak się tu dostałeś – powiedział cicho Derek, siląc się na surowy ton.

        - Cześć, Derek. Mnie również miło cię widzieć – mruknął Stiles, zwiewając przeciągle. – O, widzę, że zrobiłeś kawę.

        Z właściwą sobie prostolinijnością porwał z ławy kubek, smakując z uśmiechem napoju.

        - Myślałem że słodzisz – mruknął wilkołak.

        - Myślałem, że już dawno przestałeś mnie szpiegować – sarknął chłopak. – Cóż, słodziłem – zaczął tłumaczyć. – Ale takie rzeczy, jak dzielenie głowy z podłym lisim duchem zmieniają ludzi, wiem, co mówię.

        Siedzieli chwilę w milczeniu, sącząc kawę. Do pomieszczenia zaczęły wpadać przyjemne promienie słońca, rozjaśniając ich twarze. Stiles uśmiechnął się zrelaksowany, rozkładając wygodnie na kanapie.

        - Pewnie chcesz wiedzieć, co tu robię, ale znając ciebie, nie zapytasz – posłał mężczyźnie ironiczny uśmiech. – Dobija mnie w tobie to milczenie, Derek. Jesteś taki zamknięty w sobie. Czasami odnoszę wrażenie, że tylko moją paplaniną jestem w stanie jakoś do ciebie dotrzeć.

       Wilkołak popatrzył na niego z czymś, co wcześniej nazwałby rządzą mordu, ale po czasie spędzonym z nim, Stiles nauczył się rozróżniać miny typu „zaraz wypruję ci wnętrzności” i „mam ochotę cię zjeść, ty mała, kochana kreaturo”.

        - No więc właściwie nie wiem, dlaczego tu jestem. Po prostu obudziłem się w nocy i czułem się okropnie źle. Jakbym był pusty w środku, jeśli wiesz, co mam na myśli. Leżałem trochę w łóżku, próbując zasnąć z nadzieją, że to minie, czy coś, ale nie minęło i po jakimś czasie zrozumiałem, że muszę coś z tym zrobić. Więc się ubrałem, wsiadłem do samochodu i tu przyjechałem. To znaczy nie zrozum mnie źle, nie wiedziałem, że tu przyjadę. Po prostu jeździłem trochę po mieście, a potem skręciłem na przedmieścia i jakoś… no, znalazłem się przed twoim domem. Nie było łatwo tu wejść, nie myśl sobie. Chciałem się po prostu z tobą zobaczyć, ale spałeś, dlatego postanowiłem poczekać. Nie mam pojęcia, dlaczego akurat w środku nocy i dlaczego akurat z tobą, Derek. Ja nawet nie chcę wiedzieć, co to było. Tylko po tych całych akcjach z Nogitsune miewam dziwne jazdy i to pewnie po prostu jedna z nich, przejdzie mi równie szybko, jak przyszło…

        - Nie rozumiem, do czego pijesz, Stiles – Derek przerwał chłopakowi wpół słowa. – Bierz czasem oddech.

        Na policzkach Stilesa pojawiły się lekkie rumieńce i wilkołak nie był pewien, czy to przez uwagę, którą mu rzucił, czy po prostu wypowiedzenie tak dużej ilości słów w tak krótkim czasie sprawiło mu wysiłek. Jemu samemu by sprawiło, ale to przecież był Stiles, dzieciak z ADHD, który potrafił nawijać w taki sposób przez pół dnia, jeżeli by mu się na to pozwoliło.

        - Nie rozumiesz – Stiles westchnął. – Wiec jeszcze raz. Coś wewnątrz mnie kazało mi do ciebie przyjechać w środku nocy – chłopak pomachał rękami w taki sposób, jakby miało mu to w czymś pomóc.

        Ale Derek nadal nie rozumiał.

        - Dobra, inaczej. Chodź, siadaj tu – poklepał miejsce obok siebie na kanapie.

        - Powinienem się obawiać? – zapytał wilkołak, odstawiając kubek.

        - Wątpię. To ty tu jesteś Wielkim Złym Wilkiem, w każdej chwili możesz mnie zjeść – Stiles posłał mu uśmiech, jakiego do tej pory na jego ustach nie widział. Dopiero po chwili dotarło do niego, że mógłby go określić mianem kokieteryjnego. Czyżby ten dzieciak z nim flirtował? Usiadł obok niego na kanapie. Stiles od razu się do niego przysunął przyciskając dłonie do jego lekko zarośniętych policzków. Jego serce automatycznie zaczęło bić szybciej.

        - Nie mów mi, że tego nie czujesz Derek – szepnął, muskając delikatnie wargi wilkołaka.

        I Derek zrozumiał. Jego uczucia nie były jednostronne. Co więcej, zdawały się być w pełni odwzajemnione i to z nawiązką, bo to chłopak wykonał pierwszy ruch.

        I właśnie dlatego pozwolił mu na kolejny pocałunek, tym razem głębszy, bez żadnych obaw i wątpliwości. Nie zaprotestował, kiedy Stiles położył się na nim, całując jego szczękę, ani wtedy, gdy zaczęli pozbywać się nawzajem swoich ubrań. Nie protestował, kiedy nastolatek dotykał jego całego ciała, nie omijając nawet najmniejszego fragmentu, ani gdy Stiles pozwolił mu dotykać siebie. I nie zaprotestował nawet wtedy, kiedy chłopak błagał, by go wreszcie wziął. Nie miał powodów, by sobie tego odmówić. By odmówić tego IM OBU. Bo przecież wszystko było na swoim miejscu. Oni razem na tej kanapie, Stiles w jego ramionach, jęczący jego imię i błagający o więcej. To wszystko było usprawiedliwione, bo przecież się kochali. Być może było jeszcze zbyt wcześnie na takie wyznania, obaj nie byli na nie gotowi, ale mieli przecież czas.

        Dla Dereka Hale’a był to pierwszy dzień nowego życia. 

_____________________________________

    Fick jest taki średni, mało płynny... nie umiem nic z nim zrobić, nawet nie mam na to ochoty. Może kiedyś jeszcze raz go przejrzę i poprawię. Nie mam siły do takich ckliwych rzeczy, ale chcę to tu wrzucić. Po prostu. Za błędy przepraszam.

   No to szesnaście lat minęło. Właśnie dzisiaj.Urodziny zawsze były dniem pełnym refleksji. Nie wiem, co napisać, ale myślę sobie, że coś powinnam. Jakoś podsumować ten etap, tylko jeszcze nie wiem, jak. Może po prostu pozwolę słowom swobodnie płynąć w taki sposób, jak to zwykle zdarza się z mojej głowie. Tak, czasami zwracam się do Was w mojej głowie, obmyślając, co Wam napisać, jak przeprosić i usprawiedliwić moją kolejną nieobecność. Wtedy wychodzi mi to dużo lepiej, niż kiedy muszę to wszystko przenieść na dokument tekstowy. Jest naturalne.
   Więc obchodzę dzisiaj urodziny. Pamiętam te ubiegłoroczne, jakby to było wczoraj. Przyszli przyjaciele, a Olka nie mogła, bo miała mecz. Byłam na nią wściekła, ale w końcu to zaakceptowałam i spędziłam cudowny wieczór. Dostałam bukiet różowych goździków, którym udekorowałam ołtarzyk z MCR (po rozpadzie, który miał miejsce niespełna tydzień później go rozebrałam). Tato przywiesił mi tablicę korkową na ścianie, a potem przypaliliśmy pizzę. Pamiętam, że siedziałam z Filipem i Michałem do pierwszej w nocy i graliśmy na gitarach. To było totalnie magiczne. Aż trudno uwierzyć, że minął już rok.
    Nie wiem jeszcze, jak się czuję. Ale pewnie zupełnie mija się to z tym, jak powinnam się czuć. Dorastanie jest do bani. To chyba najgorszy okres w życiu człowieka. Boże, czuję się tak cholernie niepewnie. Nie wiem, czego chcę, jaki wykonać następny ruch, by tego nie żałować. Poza tym, czuję się okropnie samotna, chociaż otaczają mnie ludzie. Zawsze się taka czułam. Cholernie wyobcowana, niezrozumiana.
   I ostatni rok mojego życia właśnie taki był. Zdarzały się momenty, w których byłam naprawdę szczęśliwa, ale to tylko ulotne chwile, które w ostateczności nie mają znaczenia. Poznałam wielu nowych wspaniałych ludzi, którzy sprawili, że moje życie stało się chociaż w malutkim stopniu lepsze. Pozwoliłam wielu osobom odejść, z czego jestem cholernie dumna. Bo nie tracimy ludzi w momencie, w którym od nas odchodzą. Tracimy ich dopiero wtedy, kiedy wyrzucamy ich z naszych serc. Zrobiłam to. Wreszcie. Wyrzuciłam kogoś z serca. I w tej chwili mogę nawet o tym spokojnie myśleć. Jestem silna, potrafię to zrobić. Ale nie byłabym w stanie przejść przez to po raz drugi. Ten rok był pełen momentów łamiących mi serce i przepełnionych szczerą radością, przeplatających się ze sobą wzlotów i upadków. Teraz jestem gdzieś w środku tego. Ciągle powtarzam sobie, że od jutra zacznę coś robić. Że od jutra coś zmienię. Ale z biegiem czasu uświadamiam sobie, że to "od jutra" nigdy nie nastąpi. Chcę być szczęśliwa. Chyba właśnie dotarłam do momentu, w którym chcę powiedzieć sobie, że "od jutra" nie istnieje. Jeśli mam żyć, to z dnia na dzień, bez snucia dalekosiężnych planów na zmiany, których i tak nie wypełnię. Pragnę tego spróbować. A jeśli nie wyjdzie... cóż, wrócę do starego systemu. Bo kimże ja jestem, by nie móc się mylić.
   Moja "urodzinowa impreza" odbyła się w tym roku w dość nietypowy sposób. Po prostu pojechałam z rodziną i przyjaciółmi na koncert. Było świetnie. Jeżeli chodzi o mnie, to mogłabym świętować w taki sposób co rok. Jestem zadowolona.
 
   Co się tyczy przyszłości bloga: nie myślcie sobie, że podczas mojej nieobecności na nim pisałam cokolwiek, bo tego nie robiłam. Mam zastój twórczy, czymkolwiek jest. Nie wiem, czy napiszę jeszcze cokolwiek w tym paringu, ale tego nie wykluczam. Nie wiem, czym się teraz zajmę. Nie wiem, czy zrobię to w ogóle. Niedługo egzaminy. Myślę, że na dobre wrócę dopiero pod koniec kwietnia. Może coś do tego czasu napiszę. Bądźcie cierpliwi.

   Skoro już jesteśmy przy Stereku, notka jest dedykowana Nogitsune . Po prostu, bez większego powodu. Bo jarasz się Sterekiem tak samo, jak ja.
Co jeszcze? Just stay strong, my little shipers. Stay strong.
Może za rzadko to mówię, ale kocham Was wszystkich. Kocham na swój własny pokręcony sposób.
C.E.