Dead Oceans - Prolog

        

Bring Me The Horizon - And The Snakes Start To Sing 

        Wszystko zaczęło się na Olimpie. Bo gdzież indziej mogło się zacząć? Wszak Olimp, już za czasów starożytnych był ośrodkiem wszystkiego, co dziwaczne i niepojęte. Legendy głoszą, że za każdym razem, gdy wokół osławionej góry zbierają się ciemne chmury, to sam Pan Niebios kłóci się ze swoją rodziną. Zarówno ludzie, jak i bogowie drżą przed jego gniewem po dziś dzień. Dlatego królowie wznosili ku jego czci wspaniałe świątynie, a biedota składała ofiary. Wszystko, by tylko ugłaskać kapryśne bóstwo, zdolne zesłać na nich najróżniejsze kary.

        Jednak dni sławy Olimpu już dawno minęły, powoli zastępowane przez nowe religie, w końcu również ich brak. Dlatego bogowie przenieśli się na zachód. Teraz ich siedziba zwie się Empire State Building. Olimpijczycy wciąż istnieją, mieszają się w życie śmiertelników, płodzą z nimi dzieci, a potem sprawiają kłopoty herosom. Przez te dwa tysiące lat właściwie nic się nie zmieniło. No, może poza tym, że stare rozrywki zaczęły ich nudzić, a sposoby uprzykrzania życia herosom ruszyły do przodu wraz z duchem czasu. 

        A więc jak zwykle wszystko zaczęło się na Olimpie. I jak zwykle zaczęło się od nieprzyjemnej wymiany zdań. 

        W noc zimowego przesilenia w pałacu na szczycie góry zebrała się cała boska rodzinka, by radzić o tym, co zaprzątało ich święte głowy. Cała dwunastka w jednej sali tronowej. Powietrze było mieszanką najróżniejszych zapachów, od drogich perfum począwszy (pragnę przypomnieć, że bogowie olimpijscy byli bardzo ludzcy jak na bogów, stąd też ich zamiłowanie do kosmetyków śmiertelników), na polnych kwiatach skończywszy. Jednak wisiało w nim tyle napięcia, że jedna iskra zdołałaby wysadzić ten cały boski burdel w powietrze. Oczywiście jeżeli już nie byłby zawieszony kilkaset metrów nad ziemią. 

        Dookoła suto zastawionego stołu, z którego co jakiś czas Dionizos próbował podkraść kieliszek wina, kręciło się mnóstwo pomniejszych bóstw, driad i satyrów. 

        Bal trwał w najlepsze. 

        "Zrzućcie maski!" napisałby Stephen King.*

        Jednak nie spotkali się tam po to, aby ucztować. Mieli ważniejsze sprawy na głowie. Niektórzy zdradzali zaniepokojenie, inni sprawiali wrażenie zobojętniałych, jeszcze inni bawili się w najlepsze. Pan domu, Zeus, zachował kamienną minę.

         - I to cię tak niepokoi? - zapytał, nachylając się w stronę Aresa. - Przywykliśmy już do zagrożenia ze strony naszych dzieci. Ale są częścią nas samych. Bez nich przestaliśmy istnieć. 

        - Och, Zeusie - bóg wojny uśmiechnął się przebiegle. - Ja nie mówię tu o wszystkich herosach. Żadne z moich dzieci, czy chociażby dzieci Afrodyty nam nie zagraża. Ale twoja piękna córka, jak jej tam?

        - Thalia - Zeus usłużnie podsunął mu imię. 

        - No więc twoja Thalia, albo bękart Posejdona, pogromca Tytanów. Ten, pożal się Uranosie, Percy Jackson. Myślisz, że któregoś z nich nie świerzbią rączki, żeby przejąć władzę? Po tym wszystkim, co widzieli? Tak było od zawsze. Kronos obalił Uranosa, wy obaliliście Kronosa, chociaż był waszym ojcem. Myślisz, że nigdy nie nadejdzie czas, kiedy to i wasze dzieci zechcą zasiąść na Olimpie? 

        - Wystarczy! - przemówił Pan Niebios głosem przywodzącym na myśl pierwszy, odległy grzmot tuż przed rozpętaniem burzy. - Nie mam pojęcia, co w ciebie wstąpiło, Aresie, ale nie zapominaj, że ty również jesteś moim synem. 

        Wszelkie rozmowy, jakimi jeszcze kilka sekund wcześniej rozbrzmiewała sala, nagle ucichły. Oczy zebranych zwróciły się w stronę dyskutujących. 

        - Wybacz mą zuchwałość, Zeusie - bóg wojny skłonił się nisko, po czym wrócił na swoje miejsce. 

        Pan Niebios wymienił spojrzenia z braćmi.

        Można było to nazwać zwykłą wymianą zdań, ale w sercach Wielkiej Trójki zostało zasiane ziarenko niepokoju.

        Pewna istota, ukryta w czeluściach otchłani uśmiechnęła się przebiegle. Dobrze, bogowie, doskonale. Właśnie o to chodziło.

* głupie nawiązanie do Lśnienia

________________________________

        Z całego serca nienawidzę piosenki z podkładu. Pasuje mi tu, ale jej nienawidzę.
        To dziwne coś zwie się prologiem do Dead Oceans, czyli dłuższego percico. Na razie nie wiem, ile może mieć rozdziałów, jak długie będą i co się tam wydarzy. W sumie mam tylko ogólny zarys, który stale uzupełniam nowymi postaciami, które chcę wplątać w to całe zamieszanie. Może polecę na żywioł. Co jak co, ale to wychodzi mi chyba najlepiej. W opowiadaniu pomijam całą akcję z Olimpijskich Herosów. Brak ostatniej części uniemożliwia mi zgrabne wplątanie jej w losy bohaterów, poza tym, chyba nawet by mi nie pasowało. Zamiast Gai macie to coś. Czymkolwiek jest. Taka alternatywa.
        Nie wiem, kiedy pierwszy rozdział. Nie wiem nawet, czy w ogóle się pojawi. Nie oceniajcie, szkoła ssie, a ja długi, długi czas byłam pozbawiona komputera. Napisałam to prawie rok temu, ale zdecydowałam, że chcę coś z tym zrobić.